“Sa wakas, nakatikim din ako ng naglalaway na tahong…”

Hi, DJ Raqi! Itago mo ako sa pangalang Pong at ito ang aking SPG, as in Super Pak Ganern Secret File!

Mahilig ako sa seafood. Pangalanan mo na ang mga seafood na alam mo — alimango, isda, hipon, pusit, kulang na nga lang pati coral, kainin ko, eh, pero ang favorite seafood ko talaga sa lahat ay tahong. Oyster, ’yung ginagawang oyster sauce. ’Yon na ata ’yon.

Baka nagtataka kayo kung bakit favorite ko ang tahong? Simple lang ang dahilan. Masarap kasing dilaan… ang tahong. Una, ibubuka mo ’yung tahong. Mas masarap kapag sumisirit pa ng tubig ’yung tahong, ’yung naglalaway. Ibig sabihin kasi no’n, sariwa, bagong huli. Pangalawa, ilalapit mo ang dila mo sa tahong at sisipsipin mo nang dahan-dahan ang dagta nito hanggang sa pangatlo, pipisil-pisilin at kakagatin mo ang maliit, pero masarap at mamasa-masang lamang-loob nito, at pang-apat, ikaw na kumain ay lalabasan… ng dighay dahil mabubusog ka sa pagkain nito.

’Yon nga lang, DJ Raqi, bihira ako makakain ng tahong na sariwa, ’yung naglalaway kasi malayo ako sa tabing-dagat. Hindi gano’n kadali ang makabili agad ng tahong na sariwa. Sa siyudad kasi, kung saan ako nag-wo-work, pahirapang makahanap ng tahong na hindi ka lang basta sasarapan, kun’di bubusugin ka pa nang may ngiti sa labi. Kaya noong minsang hindi ko na kinayang mag-crave ng tahong, nagdesisyon akong lumuwas pauwi sa probinsya namin. Oo, agad-agad! Kating-kati na akong makakain ng masarap, sariwa, at naglalaway na tahong. Pagdating na pagdating ko sa lugar namin, pumunta ako sa tinatawag naming “”bagsakan.” Bagsak-presyo kasi ang kahit anong uri ng seafood dito at lahat ng benta ay bagong huli kaya siguradong hindi ka lugi.

Sundan ang kuwento ni Pong dito sa Raqi’s Secret Files.